Deze nieuwe van het tijdelijke duo Joe Filisko & Eric Noden bevat één van die, vooral voor Joe, adembenemende trainsongs. “I C Special” de titelsong, komt op je af gedenderd als een volwassen stoomlocomotief van Amtrack. Joe Filisko is de harpspeler van de twee, en dit is het tweede album dat hij maakt samen met Eric Noden. De eerste uit 2007 was een live CD, waarop ze hoofdzakelijk covers brachten van Delta klassiekers van Sonny Terry, Fred McDowell, Robert Johnson, Daddy Stovepipe en Gwen Foster, o.a. Deze nieuwe is een verzameling originelen van Eric en Joe. Vijftien zelf gepende nummers, toegegeven sommige zijn leentjebuur gaan spelen bij Kokomo Arnold, Dennis Gruenling, Sonny Boy Williamson I, Big Joe Williams, Jaybird Coleman, Mississippi John Hurt, enz…

Maar is dat niet de essentie van de blues. De ‘ouden’ gingen ook pikken van hun collega’s. Was Robert Johnson de eerste om “Sweet Home Chicago” te spelen ? Er zijn nog een vijftal andere “Sweet Homes…” op te vissen uit de bluespoel van vóór de oorlog. Van “I Believe I’ll Dust My Broom” is ook moeilijk te zeggen wie dit nummer boven de doopvont hield en “Come On in My Kitchen” lijkt als twee druppels water op “Sittin’ On Top of the World”. Maar gaan we daarom gaan zeuren over plagiaat en auteursrecht. De ouwe Delta blues hobo’s trokken van stad naar plantage, en van plantage weer naar de stad, liepen mekaar tegen het lijf, dronken samen wat en wisselden enkele akkoorden of tunings uit die ze hadden ontdekt. Want vergeet niet, op gebied van gitaar moest nog zowat alles ontdekt worden buiten klassieke of flamenco muziek. Op de crossroads werden de grondslagen gelegd voor de hedendaagse rock.

Als Joe en Eric, die al jarenlang het Amerikaanse roots music landschap exploreren, dan al geen invloed van zus of zo zouden mogen oppikken, dan moeten ze hun instrumenten laten voor wat ze zijn en bloemkolen gaan kweken. Maar dat werd ze ook al voorgedaan.

Alle gekheid op een stokje, Eric Noden en Joe Filisko zijn  virtuozen op respectievelijk akoestische en resophonic gitaar en de diatonische harmonica of bluesharp. En ze hebben hier een dijk van een album gebaard dat ervoor zorgt dat we de vooroorlogse deltablues, ragtime, stomp en hokum niet licht zullen vergeten. Integendeel, deze muziek leeft voort en dit album bewijst dat eens te meer.
Verplichte materie voor de afficionado’s. Por favor.

witteMVS